Het zal begin jaren tachtig in de vorige eeuw zijn geweest dat ik het ‘postzegels sparen’ van mijn kinderen voortzette. Zij waren erop uitgekeken, zelf had ik het sparen in mijn tienerjaren beëindigd door het ruilen van mijn ‘verzameling’ voor een hamster van een buurjongen.

Met mijn herstart was ik al snel een fanatiek bezoeker van de zeer druk bezette wekelijkse postzegelmarkt op de Vismarkt in Utrecht.

Postzegels verzamelen was hot en de markt werd overspoeld door op snelle winst beluste semi-handelaren. Op de markt viel mij al snel een ietwat oudere, beetje gebogen man op die zich vooral richtte op de aanbieders van brieven en kaarten. Hij was duidelijk niet gericht op het kopen van postfrisse, nog niet eens zo oude zegels. Postfris was toen het eerste gebod. Volgens mij was die man een échte filatelist. Ik zou de man een jaar of twee later plotseling tegenkomen op mijn eerste bijeenkomst van wat toen nog heette Kontaktgroep verzamelaars automaatboekjes en rolzegels. In ons werk voor het Bulletin leerden we elkaar beter kennen. Beide een beetje zonderling, al vond ik dat Henk mij daarin wel overtrof en dat vond hij denk ik wel van mij. Henk als serieuze, professorale, zeer toegewijde filatelist, soms wat chaotisch en ik als wat oudere langharige hippie, die nog veel van de postzegelarij moest leren. We vormden al snel een stel apart. Ik kwam weldra bij Henk over de vloer en dat was best even wennen. Zijn flat op Overvecht stond helemaal in het teken van de filatelie, hij woonde er alleen en er was geen rem. Tot aan de plinten stonden brieven, enveloppen, doosjes zegels en ik weet niet wat meer. Je mocht niets verplaatsen, alles had zijn betekenis.

Onze samenwerking werd steeds intensiever, we namen steeds meer taken op ons binnen toen al Postaumaat. Het Bulletin hield ons lekker bezig, de nieuwtjesdiensten vroegen ook veel tijd. De rolzegels van Henk deden mij niks, maar we vonden elkaar in de nieuwste rage: de automaat- en loketstroken! We werden echte veldwerk-filatelisten, in gesprek met Tielman zette ik ons wel eens af tegen de studeerkamer-filatelisten. We hebben wat kilometers afgereden, van automaat naar automaat. Een prachtige tijd, waarin vriendschappen rond de automaat ontstonden, mensen elkaar belden dat er weer wat loos was met de Klüssendorf in Rotterdam of de Frama in Houten, en hup we zaten weer in de auto. Houten was met zijn innovatieve kantoor een Walhalla, we gingen er bijna wekelijks naartoe. Jaren later bekeken we dan de foto’s en zagen meewarig wat we daar allemaal hadden laten liggen. De zeldzaamste hangzakjes en andere schapverpakkingen.

Met Henk moest je wel op je hoede blijven, hij had zo zijn eigenaardigheden, zoals het in de auto plotseling een paar keer met zijn hoofd achterover tegen de stoelrug bonken om dan laconiek te zeggen dat je daar goed wakker van bleef.

Henk nam wel heel veel op zijn schouders; hij verzamelde van alles en nog wat, had flink wat abonnementen, schreef veel voor het Bulletin en runde lange tijd de rolzegel-nieuwtjesdienst. Hij was van onschatbare betekenis voor de vereniging.

Ook zijn steeds meer verzorgende rol in de relatie met zijn vriendin begon zwaarder te worden. Uiteindelijk werd het teveel en werden een aantal activiteiten, waaronder de nieuwtjesdienst beëindigd. Het schrijven voor het Bulletin kón hij niet laten. Eind 2018 ging het voor het eerst echt een beetje mis, hij werd in het ziekenhuis opgenomen, uitgeput. Wat volgde was een jaar van steeds meer afscheid nemen, ik werd van vriend ook een beetje mantelzorger. Tot drie keer toe verbleef Henk in een zorgvilla om vervolgens telkens weer thuis te proberen de draad weer op te pakken. We hebben samen geprobeerd wat orde te scheppen in de chaos die zijn flat was geworden, opruimen en telkens weer afscheid nemen. Opzeggen abonnementen, van alles weggooien, rijbewijs niet meer verlengen, et cetera. Henk bleef optimistisch, Huib de Ruiter bood aan ons nog naar de bijeenkomsten te rijden, we dachten het nog een tijd voor elkaar te krijgen. Een heldere geest is niet voldoende, zijn lichaam was op, Henk overleed op 4 oktober 2019, nadat hij op 1 oktober zijn 88ste verjaardag in het ziekenhuis beleefde.

Henk was niet helemaal van deze tijd: beleefd, zorgzaam, trouw, erudiet, leergierig, vrijgevig, onbaatzuchtig, zacht én een beetje zonderling en eigenwijs, een verstrooide professor in de meest letterlijke betekenis. En dat mis ik nu.

Simon Delfos.